فاتحه ای  چو آمدی بر سر خسته ای  بخوان

 

لب بگشا که می دهد لعل لبت به مرده جان

 

 

هركس بد ما به خلق گویید ما چهره از او نمی خراشیم

 

ما خوبی او به خلق گوییم  تا هر دو  دوروغ گفته باشیم

 

 

دود  اگر بالا نشیند كسر شان شعله  نیست

 

جای چشم  ابرو نگیرد گرچه  او  بالاتر  است

 

 

گر ببینی ناكسان بالا نشینند عیب نیست

 

روی در یا كف نشیند قعر دریا گوهر  است

 

 

منم  عاشق  مرا  غم  سازگار  است

 

تو معشوقی تو را با غم چه كار است

 

 

گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست

 

رفتن   آسان   بود  ار  واقف  منزل  باشی

 

 

عجب از لطف تو ای گل که نشستی با خار

 

ظاهرا    مصلحت   وقت   در   آن    میبینی

 

 

زندگی   آب روانی  است ،   روان میگذرد

 

هرچه تقدیر من و توست ، همان میگذرد

 

 

بشوي اي خردمند از آن دوست دست

 

 كه  با  دشمنانت   بو د  هم  نشست

 

 

آهني  را   كه  موريانه  بخورد 

 

نتوان  برد  از  او  بصيقل زنگ

 

باسيه دل چه سودگفتن وعظ 

 

نرود  ميخ  آهنين  در   سنگ

 

 

 

این چه حرفیست که در عالم بالاست بهشت

 

هر  کجا وقت خوش افتاد همانجاست بهشت

 

دوزخ     از    تیرگی    بخت    درون   تو     بود

 

گر  درون   تیره نباشد  همه  دنیاست بهشت

 

 

 

  

شیشه ی دل را شکستن احتیاجش سنگ نیست

 

این   شقایق   با   نگاهی   سرد   پرپر    می شود

 

 

 

 

 

 گر خواهی که دنیا در کف اقبال تو باشد

 

خواهان کسی باش که خواهان تو  باشد

 

 

 

 

عطش  دوست  اگر  در دل ما  خانه نداشت

 

عمر بی حاصل ما این همه افسانه نداشت

 

 

 

 

فاتحه ای  چو آمدی  بر سر خسته ای   بخوان

 

لب  بگشا که می دهد لعل لبت به مرده  جان

 

 

 

 

 

زندگی جز نفسی نیست غنیمت شمرش 

 

نیست   امید  كه  همواره   نفس   برگردد

 

 

 

 

 

دلا  غافل ز سبحانی چه  حاصل

 

مطیع نفس و شیطانی چه حاصل

 

بود   قدر   تو    افزون   از  ملائک

 

تو  قدر خود نمی دانی چه حاصل

 

 

 

 

 

 

بردن حسد از حال کسان طور خرد نیست

 

 

زنهار    که   از   طور  خرد  دور     نباشی

 

 

از خلق طمع  همچو حسد مایه رنج است

 

 

بگسل   طمع  ا ز خلق که رنجور  نباشی

 

 

 

 

 

افتادگی   آموز  اگر   طالب    فیضی 

 

هرگز نخورد آب زمینی كه بلند است

 

 

 

 

 

یا  چنان نمای كه  هستی

 

یا چنان باش كه می نمایی

 

 

 

دلا یاران سه قسمند گر بدانی

 

زبانیند    و    نانیند    و   جانی

 

به  نانی  نان  بده  از  در برانش

 

مدارا   کن    به    یاران   زبانی

 

ولیکن  یار  جانی  را  بدست آر

 

براهش  جان   بده  تا   میتوانی

 

 

 

کنم هرشب دعا مهرت رود ازقلب من بیرون

 

ولی   آهسته میگویم : خدایا  بی اثر  باشد

 

 

تا کی غم  آن خورم که دارم  یا نه

 

وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

 

پر کن  قدح باده  که معلوم نیست

 

کاین دم  که فرو برم  بر آرم  یا  نه

 

 

هركس بد ما به خلق گویید ما چهره از او نمی خراشیم

 

ما خوبی او به خلق گوییم  تا هر دو  دوروغ گفته باشیم

 

 

محبت ره به دل دادن صفای سینه میخواهد

 

به یاد  دیگران  بودن  د ل بی کینه  میخواهد

 

 

پیشانی ار ز داغ گناهی سیه شود

 

بهتر  ز داغ   مهر  نماز  از  سر   ریا

 

نام خدا  نبردن از  آن به  كه زیر لب

 

بهر  فریب  خلق  بگویی  خد ا خدا.

 

 

 

حافظ  خام  طمع   شرمی  از  این  قصه  بدار

 

عملت چیست؟ که فردوس برین می خواهی

 

 

 

پیوند روزگار بسته به مویی ست هش دار

 

غمخوار  خویش  باش  غم  روزگار چیست

 

نظرات شما عزیزان: